K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KEMİYY

  Bahadır kişi. * Kahraman, şucâ.

• KEMKADR

  f. İtibar ve kıymeti düşük. Adi, bayağı.

• KEMKAİM

  f. Anlayışsız. İdrakten âciz.

• KEMKÂM

  Katı yüzlü, kaba ve tıknaz kimse. * Pelit ağacına benzer bir ağacın zamkı veya kabuğu.

• KEMKIYMET

  f. Değersiz, kıymetsiz.

• KEMLUL

  Yabâni hıyar.

• KEMMEN

  Sayıca azlık veya çokluk cihetiyle. Sayıca.

• KEMMÎ

  Azlık veya çokluğa dair. Kemmiyete âit ve müteallik. Cesur. Yiğit. Silâhlı.

• KEMMİYAT

  (Kemmiyet. C.) Kemiyetler.

• KEMMİYET

  (Kemiyet) Miktar, sayı, nice oluş. Az veya çok oluş.

• KEMMUN

  Kimyon.

• KEMN

  Gizlemek, gizlenmek.

• KEMNAM

  f. Adı sanı belirsiz. Namsız, şöhretsiz.

• KEMNE

  Tıb: Karasu adı verilen bir göz hastalığı.

• KEMPAYE

  f. Rütbe ve derecesi düşük. Pâyesi düşük olan.

• KEMRA

  f. Mandıra, ağıl.

• KEMRE

  Gübre. * Pul pul kalkmış deri.

• KEMSAL

  f. Genç. Yaşı küçük.

• KEMSERE

  Cem'olmak, toplanmak. * Bazısı bazısına girmek. * Yab yab yürümek.

• KEMSUHAN

  f. Az konuşan. Az söyleyen.

• KEMŞ

  Kesmek.

• KEMTER

  f. Aciz. Fakir. İtibarsız. * Başka şeylere göre daha az olan. Pek aşağı. * Noksan, eksik.

• KEMTERANE

  f. Fakirce. Acizce. Çok küçük nisbette.

• KEMTERÎN

  f. Pek âciz ve güçsüz. Çok hakir. * En küçük, en âşağı. Pek çok noksan veya eksik.

• KEMY

  Gizlemek, ketmetmek.

• KEMYAB

  Az bulunan. Nâdir. Bulunmayacak kadar az olan.

• KEMZEBAN

  f. Az konuşan kimse. Az söyleyen kişi.

• KEMZEDE

  f. Tâlihsiz, şanssız, bahtsız.

• KEMZEN

  f. Tâlihsiz, şanssız.

• KEN

  f. "Kazan, kazıcı, koparan, yıkan, söken." anlamlarına gelir ve kelimelere katılır. Meselâ: (Kuh-ken: Dağ deviren, tünel açan) gibi.

• KEN'

  (C.: Kün'ân) Tilki eniği. * Cem'etmek, toplamak. * Yakın olmak. * Mülâyemet. * Alçaklık yapmak. * Firar, kaçmak.

• KENA'

  Parmakların sinirleri çekilip yumulmak.

• KEN'AD

  (C.: Kenâıd) Balık kılçığı.

• KENAİN

  (Kinâne. C.) Ok kılıfları, okluklar, sadaklar.

• KENAİS

  Keniseler, kiliseler.

• KENAK

  f. Karın ağrısı. Buruntu.

• KEN'AN

  Filistin. Hz. Yâkub'un (A.S.) memleketi.

• KENANE (KİNÂNE)

  (C.: Kenâyin) İçine ok ve yay konulan ve beylik adı verilen kap.

• KENAR

  f. Çevre, kıyı, Sâhil, deniz kıyısı. * Köşe, uç. * Son, nihâyet. * Çember. * Etrâfı çevrilen şey. * Kucaklama. Kucağa alma.

• KENARE

  f. Kıyı, kenar. * Kucak. * Kasap çengeli. Kayış asılan çengel.

• KENAR-GİR

  f. Fıçı çemberi.

• KENAR-I ÂSMÂN

  Ufuk.

• KEN'AT

  Bir balık cinsi.

• KENAZ

  Zahire vakti.

• KENB

  İş yapmaktan ellerin iri iri olması.

• KENBUR

  (Kenbure) f. Yalan, hile.

• KEND

  Kesmek, kat'etmek. * Bir kimsenin nimetini ve iyiliğini bilmeyip inkâr etmek.

• KENDE

  f. Hendek, çukur. * Biçilmiş, kesilmiş. * Kokmuş, ağır kokulu.

• KENDE-HÂYE

  f. "Hayası kesilmiş: Hadım ağası.

• KENDEŞ

  Bir nevi devâ.