S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SÜBHA

  Uyku, nevm. * Fâriğ olmak, vazgeçmek, çekilmek. İşi bitirmek.

• SÜBHAKEŞ

  f. Tesbih çeken.

• SÜBHAN

  Allah (C.C.)

• SÜBHANALLAH

  Cenab-ı Hakk'ın mahlukatı ve eserleri karşısında duyulan hayret ve taaccübü ifade etmek için söylenir. Cenab-ı Hakkın zâtında, sıfâtında ve ef'alinde bütün kusurlardan münezzehiyetini ifade eder.(Sübhanallah ve Elhamdülillah cümleleri Cenab-ı Hakk'ı Celal ve Cemal sıfatlarıyla zımnen tavsif ediyorlar. Celal sıfatını tazammun eden Sübhanallah, abdin ve mahlukun Allah'dan baid olduklarına nazırdır.Cemal sıfatını içine alan Elhamdülillah, Cenab-ı Hakk'ın rahmetiyle abde ve mahlukata karib olduğuna işarettir. Meselâ: Biri kurb, diğeri bu'd olmak üzere bize nâzır şemsin iki ciheti vardır. Kurb cihetiyle hararet ve ziyayı veriyor. Bu'd cihetiyle, insanların mazarratlarından tâhir ve sâfi kalıyor. Bu itibarla insan, şemse karşı yalnız kabil olabilir, fâil ve müessir olamaz.Kezâlik, bilâteşbih, Cenab-ı Hak rahmetiyle bize karib olduğu cihetle Ona hamdediyoruz. Biz Ondan uzak olduğumuz cihetle Onu tesbih ediyoruz. Binâenaleyh, rahmetiyle kurbüne bakarken hamdet. Ondan baid olduğuna bakarken tesbih et. Fakat her iki makamı karıştırma. Ve her iki nazarı birleştirme ki, hak ve istikamet mültebis olmasın. Lâkin iltibas ve mezc olmadığı takdirde her iki makamı ve her iki nazarı hem tebdil, hem cem' edebilirsin. Evet, Sübhanallâhi ve bihamdihi her iki makamı cem'eden bir cümledir. M.N.)(Cenab-ı Hakkı şerikten, kusurdan, noksâniyetten, zulümden, acizden, merhametsizlikten, ihtiyaçtan ve aldatmaktan ve kemal ve cemal ve celaline muhalif olan bütün kusurattan takdis ve tenzih etmek mânası ile saadet-i ebediyeyi ve celal ve cemal ve kemal ve saltanatının haşmetine medar olan dar-ı âhireti ve ondaki cenneti ihtar edip delâlet ve işaret eder. Ş.) (Bak: Bakiyat-ı sâlihat)

• SÜBHANÎ (SÜBHANİYE)

  Allah (C.C.) ile alâkalı. İlâhî. Allah'a mahsus, Onun eserlerine âit ve müteallik. Allah'ın Sübhan sıfatına âid.

• SÜBJEKTİF

  Fr. Bilen akıl ile alâkalı. * Eşyanın hakikatına değil de ferdin düşünce ve duygularına dayanan. Şahsî görüşe göre olan. İndî, nefsî olan.

• SÜBJEKTİVİZM

  Fr. Fls: Akıldan başka realite kabul etmeyen, yanlış bir nazariye.

• SÜBRUT

  (C.: Sebâriyet) Az. * Otsuz ve susuz yer. * Fakir adam.

• SÜBT

  Hatmi gibi bir otun adı.

• SÜBT

  Ayıp.

• SÜBUR

  Helâk, helâket. Mahvolmak. * Men olmak, kovulup sürülmek.

• SÜBUT

  (Sebt. C.) Cumartesiler. Cumartesi günleri.

• SÜBUT

  Sâbit, berkarar ve pâyidar olup durmak. Oynak ve müteharrik olmamak. Kat'i olarak meydana çıkmak. Sâbit oluş.

• SÜBUTÎ

  Varlığı kat'iyyen isbat edilene ait. Müsbet, isbatlı olan. (Bak: İman-ı bil-âhiret)

• SÜBÜHA

  (C.: Sübühât) Nur. * Azamet, büyüklük.

• SÜBÜL

  (Sebil. C.) Yollar, caddeler.

• SÜCCAD

  (Sâcid. C.) Secde edenler.

• SÜCCED

  (Sâcid. C.) Secde edenler. Secde edip yere kapananlar.

• SÜCFE

  Geceden bir saat.

• SÜCLE

  Karnın geniş ve büyük olması. Şişmanlık.

• SÜCRE

  (C.: Sücür) Yağmur suyundan biriken su.

• SÜCRE

  Derenin orta geniş yeri.

• SÜCUD

  Secdeye varmak. Cenab-ı Hakk'ın huzurunda hiçliğini, aczini bilip teslimiyetle yere kapanıp duâ ve tesbih etmek. (Bak: Secde) * (Sâcid. C.) Secde ederek yere kapananlar, secde edenler.

• SÜCUF

  (Secf. C.) Perdeler, örtüler.

• SÜCUL

  (Secl. C.) Büyük su kovaları.

• SÜCUN

  (Sicn. C.) Hapishaneler, zindanlar, ceza evleri. * Mc: Dünyanın sıkıntıları.

• SÜCV

  Gece sükuneti, gecenin sessizliği. * Zulmet istikrarı.

• SÜDA

  Kendi kendine çobansız gezen hayvan. * Bir şeyi kendi kolayına bırakmak.

• SÜDA'

  Geçmek.

• SÜDA'

  Bir otun adı.

• SÜDASÎ

  Altılı. Altılık. Altı harfli.

• SÜDD

  Dağ. * Bulut. * Mâni, engel.

• SÜDDE

  (C.: Süded) Kapı, eşik.

• SÜDED

  (Südde. C.) Kapılar, eşikler.

• SÜDG

  (C.: Esdâg) Göz ile kulak arası ve onun üzerine sarkan zülüf.

• SÜDS

  (Südüs) Altı kısımda bir kısım.

• SÜEBA'

  Esnemek.

• SÜEDA

  (Bak: Suedâ)

• SÜF'A

  Kırmızılığa yakın olan siyahlık.

• SÜFAE

  (C.: Süfâ) Bir ot cinsi.

• SÜFAL

  Yavaş giden deve. Geç yürüyüşlü deve.

• SÜFEHA

  (Sefih. C.) Sefihler. İçkici, müsrif ve günahkâr kimseler.

• SÜFELA

  (Sefil. C.) Sefiller.

• SÜFERA

  (Sefir. C.) Sefirler, elçiler.

• SÜFERA-Yİ ECNEBİYE

  Yabancı devlet sefirleri. Yabancı devlet elçileri.

• SÜFFAR

  (Sâfir. C.) Yolcular.

• SÜFL

  Tortu, çöküntü.

• SÜFLA

  (Sâfil. den) Daha alçak, adi. * Günah ve basit işlere mahsus. * Kılıksız, kıyafetsiz.

• SÜFLÎ

  Aşağıda bulunan. * Alçak, pek aşağı olan.

• SÜFLİYAT

  Fâni dünya ile alâkalı işler. Nefsâni, heva ve hevese tabi olan kimselerin işleri.