N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• NA

  Farsçada nefy edatıdır. Müsbet mânâyı menfi yapar. Kelimenin başına getirilir. Meselâ: Nâ-ehil $ : Ehliyetsiz, ehil olmayan.

• NA

  Arabçada "Biz" mânasına gelen zamirdir. Meselâ: Kitabünâ $ : "Kitabımız" misalinde olduğu gibi, kelimenin veya fiilin sonuna eklenen bitişik zamirdir.

• NA'AB

  Aceleci. Hızlı yürüyen, tez giden kişi.

• NA'AL

  Nalbant. Nalin yapan.

• NAAM

  (Bak: Neam)

• NA'AR

  Fesad ve fitneye çalışan. * Kanı kaçmış olup sâbit olmayan damar.

• NA-AŞNA

  f. Bilinmeyen, yabancı.

• NAAT

  (Bak: Na't)

• NAB

  f. Katıksız, hâlis, saf. * Oluk. * Berrak.

• NAB

  (C.: Enyâb) Azı dişi. * Yaşlı deve.

• NA'B

  Karga veya horoz ibiği.

• NA-BALİG

  f. Henüz büluğa ermemiş, daha bâliğ olmamış. * Erişmemiş, yetişmemiş.

• NA-BAYESTE

  f. Lüzumsuz, gereksiz. Uygun ve münasib olmıyan.

• NABAZAN

  Nabız atması, damar vurması.

• NA-BECA

  f. Yersiz, uygunsuz, münasebetsiz.

• NA-BEDİD

  (Bak: Nâ-bercâ)

• NA-BEHENCAR

  f. Usulsüz, kuralsız, yolsuz, kaidesiz.

• NA-BEHENGÂM

  f. Vakitsiz, mevsimsiz, zamansız.

• NA-BEHRE

  f. Azim, ulu. * Karışık. * Soysuz.

• NA-BEKAİDE

  f. Kural ve kaideye uymayan. Kaidesiz, kuralsız, nizamsız.

• NA-BEKÂR

  İşsiz, işe yaramaz.

• NA-BEMAHAL

  f. Yerinde olmadan. Mahallinde olmayan. * Münasebetsiz. Yersiz.

• NA-BERCA

  (Nâ-bedid) Belirsiz, görünmez olan.

• NA-BESÎ

  f. Yokluk, adem.

• NA-BESUD

  f. El dokunulmamış, el değmemiş, yeni şey.

• NABIZ

  Atar damarın vuruşu. Şah damarının atması. Kırmızı kan damarının oynaması hali.

• NÂBIZ

  Hareket eden.

• NÂBIZA

  (C.: Nevâbız) Nabız damarı.

• NABIZ-ÂŞNÂ

  f. Nabızdan anlayan. Mizaç bilen. Karşısındakinin zayıf taraflarını bilen.

• NABIZ-GİR

  f. Her mizaç ve tabiata göre davranıp muamele etmesini bilen.

• NABİ

  Yüksek, yüce.

• NABİ

  Haber veren, haberci. * Urfa'lı kıymetli bir şâirin ismi. (Mi: 1626- 1712)

• NABİ'

  (Nâbia) (Nebean. dan) Yerden fışkıran, kaynayan, akan.

• NABİGA

  (C.: Nevabig) Şanı, şöhreti büyük adam. ulu, şerefli kimse. * Sonradan şâir olan. * Üstün zekâlı hârika ve çok fasih kimse.

• NABİGAT-ÜL CA'DÎ

  Resül-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın duasına mazhar olmuş mühim bir Arab şâiridir. İran'ın fethinde bulundu. Rivayete göre Mi: 684'de İsfehan'da Rahmet-i Rahman'a kavuştu.

• NABİGAT-ÜZ ZÜBYANÎ

  Câhiliyet devrinde meşhur ve Suk-ı Ukaz'da hakemlik yapmış Arab şâirlerindendir. Tahminen Mi: 535-604'de yaşamıştır.

• NABİL

  Ok yapan. * Üstad, hâzık kimse. * Irgaç.

• NA-BİNA

  (C.: Na-binayan) Kör, a'mâ, gözleri görmez. Anadan doğma kör.

• NA-BİNAYAN

  (Na-bina. C.) Gözü görmeyenler, a'mâlar, körler.

• NA-BİNAYÎ

  f. Körlük, a'mâlık.

• NABİT

  Ağaç ve nebat gibi yerden bitip büyüyen.

• NABİTE

  Bir kabilede yeni çıkan küçük çocuk.

• NABİZ

  Savaşçı, muharip, savaşan.

• NABUD

  (Nâ-bud) f. Mâdum, yok olan, bulunmayan. * İflas etmiş. Perişan olmuş. * Sonradan yok olan.

• NA-BUDMEND

  f. Yoksul, fakir.

• NA'BÜDÜ

  Biz ibadet ederiz mânâsında fiil. ( Bak: Nun-u na'büdü)

• NABZ

  (Bak: Nabız)

• NABZA

  Damarın bir defa atması.

• NABZ-AŞNA

  f. Nabızdan anlayan, mizac bilen.

• NABZ-GİR

  f. Mizaca göre hareket etmesinden anlıyan, nabza göre davranmasını bilen.